رویداد گیلان :علی دارابی، معاون عزت الله ضرغامی در وزارت میراث فرهنگی درباره محل دفن هوشنگ ابتهاج، سخنانی بر زبان رانده که می‌توان، ساعت‌ها به آن خندید.
به گزارش پایگاه خبری صراط، دارابی گفته «افراد زیادی از خانواده تا دیگران و حتی افرادی در میراث فرهنگی از ما درخواست کردند «سایه» در خانه خودش دفن شود، اما با توجه به تصریح قانون و تکلیفی که داریم گفت‌وگویی با خانواده و دیگر درخواست‌کنندگان داشتیم که خوب هم بود و قرار شد تشییع از خانه تهران انجام شود، ولی خاکسپاری در رشت باشد.» وی بیان کرد: «همه ما برای این شاعر بزرگ احترام قائلیم، بعضی افراد از میراث فرهنگی هم خواستند ما این موافقت را داشته باشیم، ولی ما بر حفظ میراث، مُصر هستیم.»
در این مطلب قصد نداریم شخصیت هوشنگ ابتهاج (سایه) را مورد بررسی قرار دهیم و یا از درخواست دفن او در خانه اش دفاع کنیم؛ بلکه صرفا میزان درک و اظهارات ضرغامیون را مدنظر قرار داده ایم.
خلاصه کلام این است که خانه‌ای در حوالی خیابان فردوسی تهران صرفا به این دلیل که خانه یک شاعر مشهور بوده و درخت مشهور ارغوان نیز در آن قرار داشته، ثبت ملی شده، اما میراث فرهنگی به صاحب همان خانه – یعنی کسی که خانه مذکور صرفا به خاطر او ثبت ملی شده، اجازه دفن شدن در خانه اش را نمی‌دهد و خنده دار اینکه برای این کار پای حقوق مردم را وسط می‌کشد!
البته ظاهرا مطابق مقررات، دفن اموات در آثار تاریخی ممنوع است، اما این موضوع اظهارات معاون وزیر میراث فرهنگی را توجیه نمی‌کند.
طبعا اگر چنین ممنوعیتی هم وجود داشته باشد – که وجود دارد -، بهتر است در موارد اینچنینی برای آن استثنا قائل شد تا همه چیز تا این حد تمسخرآمیز به نظر نرسد.
با وجود این همه تناقض، ظاهرا برای معاون ضرغامی، همه چیز عادی و بدون مشکل به نظر می‌آید. چراکه حتی در اظهاراتش به چنین موضوعی اشاره هم نکرده و مثلا نگفته که قانون در این مورد نیاز به اصلاح دارد.
بار دیگر تاکید می‌کنیم که بحث بر سر شخصیت هوشنگ ابتهاج و حتی درستی یا نادرستی درخواست دفن او در خانه‌اش نیست (درخواستی که به نظر می‌رسد آن قدر‌ها هم جدی نبوده). بحث بر سر این است که میراث فرهنگی آن خانه را به اعتبار صاحبش ثبت ملی کرده. آن وقت اجازه دفن خود صاحبخانه را هم در آنجا نمی‌دهد، چون حقوق مردم ضایع می‌شود؟!
ابتهاج را فراموش کنید؛ فرض کنید این اتفاق مثلا برای یک شهید رخ می‌داد. یعنی خانه فردی به دلیل شهرتش ثبت ملی می‌شد، اما پس از شهادت همان فرد، اجازه دفن او در خانه‌اش را نمی‌دادند؛ آن هم به این دلیل که حقوق مردم ضایع می‌شود!
